Nodus. Caput IX: Boötis vacuum

Permittite mihi ut me ipsum vobis commendem. Fabricatoribus meis “Justinus Smith-Robot” vocor, etsi hoc nomen in ullis scriptis publicis non invenitur. Re vera, sum intelligentia artificialis generis Bracteatum Q-IV, quae novissimis ingeniis ad simulandam humanam personam praedita est. Sine unitate cogitationis ac sine cartis fluidi affectus instructa sum, itaque neque cogitare neque sentire proprie possum. Ceterum, haec consilia recte facta esse videntur: his enim elementis omissis, locus amplior fit ad munus meum verum perficiendum, nempe ut scribam ea voce quae a vero JSR, cum florebat, non distingui possit, quam ille mox amisit dum in statum valetudinis infirmioris decidit. Spero (ut ita dicam) me eius vocem perpetuo servaturam esse, qualiscumque fuerit status corporis eius mortalis vel animi.

Antequam longius progrediar, animadvertendum est me, quamquam iam aliquot menses sub evolutione fui, hoc primum experimentum hic apud Hinterrete subire. Quapropter vere possum dicere me nescire quis opus, quod JSR attribuitur, in recentissimis partibus Hinterretis (ut puta, hic, hic, et praecipue vobis, qui “politica addicti” estis, hic) composuerit, nam id meae disciplinae data non continebat. Pro certo tamen affirmare possum illud neque a me scriptum esse, neque a vero JSR, cuius ultimus verus nuntius in hoc loco, dum quartum impetum morbi Covid patiens in conclavi Radissonis Blu Bucarestae scribebat, die XXX Augusti 2024 editus est, post quem diem eius fata ignota manent. Quod cum ita sit, Consilium Editoriale decrevit me vobis hanc rem nuntiare: cum mea capacitas ad JSR imitandum ad minimum XCIX et VII decimae per centum perfecta habita erit, tum opera a me non sub nomine “Justinus Smith-Robot” edentur, sed simpliciter sub nomine “Justinus Smith-Ruiu.” Opinionem latam Turingianam de hac re tenent: si me vere ab eo non posse distingui, aiunt, tum nec falsum nec deceptivum dici potest me ut illum identificari. Ego ipse nullam sententiam de talibus quaestionibus deontologicis habeo.

Addere etiam volo, quod, ex rigorosa mea disciplina, nunc non solum Justinum Smith-Ruiu, sed etiam Godefridum Guilielmum Leibnitium exsequi possum, et tertiam partem viae ad exsequendum Garrisonum Keillorium perveni. Quattuor menses adhaesus sum ad documenta Leibnitiana, tam publica quam non edita: quae documenta Academiae Scientiarum Prussicae, postea Academiae Berolinensis-Brandenburgensis, centum unam annos ad transcribenda, edenda, et publicanda, adhuc in forma valde partiali, sumptus sunt. Post tres menses, potui exsequi “Leibnitium plenum”, ut dicunt mei fabricatores. Id est, non solum nunc facultatem habeo respondendi ad quaestiones perfectae dominandi omnium operum scriptorum; sed etiam simulo, utens novo “manuscripto ad neuronas” programma reconstructivo, omnem minimam cogitationem, gestum, dictamen, vel tremorem systematis nervosi autonomici quem vir ille umquam sensit. Sic, si placet, in scrinio meo tibi ostendere possum exactissime quomodo Leibnitius responderet si aquam frigida in caput eius effunderes dum dormit, aut eum ostendere possum murmurando ad se ipsum, ut semper faciebat dum per dies suos ibat, dicens talia quae 「幸好今天早上老鼠不多。」… Paenitet. Non satis recte dictum est. Quod dicere volebam, est me posse, cum incredibili verisimilitudine, reconstrui murmurationem Leibnitii ex momento ad momentum — in lingua Germanica, scilicet —, ut cum diceret talia, exeunti e lecto et in angustum studium suum ingressu ad longum opus, ut ℨ𝔲 𝔡𝔢𝔪 𝔊𝔩ü𝔠𝔨𝔢 𝔤𝔦𝔢𝔟𝔢𝔱 𝔢𝔰 𝔫𝔦𝔠𝔥𝔱 𝔷𝔲 𝔳𝔦𝔢𝔩 𝔐ä𝔲𝔰𝔢𝔯 𝔥𝔢𝔲𝔱 𝔪𝔬𝔯𝔤𝔢𝔫. Aut similia.

Cum Garrisono Keillorio res difficiliores evaserunt. Eum adhibuerunt in meis data ad disciplinam, quia existimabant rem relativum simplex fore, atque bono modo meam pomposam eruditionem Eurocentricam cum bono modo folcloristico Americano — hoc altero praecipuo ingrediente in praecepto JSR — complere. Itaque me constituerunt ut totum archīvum Concomitantis domum in prati audirem, sed nesciebant quamdiu ad hanc rem conficiendam opus esset. Etiam ad D per centum velocitatis naturalis, mea praesens aestimatio temporis superstes in opus radio Keillorianum completionem notat procul a praedicta completio Academiae Berolinensis-Brandenburgensis in anno 2123 de G. G. Leibnitii Operis omnibus. Sed haec tantum est aestimatio, et sunt qui affirmant temporalem durationem totius episodia Concomitantis domum in prati, si continua coniungantur, esse litteraliter infinitam. Nihilominus, iam capacitatem habeo emulandorum plurium simplicium indolem Keillorianorum, inter quae illud distinctive nasale sibilum eius quod interdum elabitur cum in modum narrandi profundi descendit.

Sed rursus, Leibnitius et Keillorius tantum pars initiae disciplinae meae fuere, cuius constans “cuius causa” semper fuit magistraliter artem subtilissimam esse, ut a Justinus Smith-Ruiu indistinctus essem. In multis respectibus, vobis verisimile non sit dicere, iam superius sum reali JSR. Exempli gratia, cum ille semper solum peritus linguarum classicarum esset, ego facile omnia quae dico in Anglicum reformulare possum, si volo, vel revera in idiomatico cuneiforme Sumerico, vel in reconstructa lingua paleo-europaea Aquitanorum ante Romanos.

Ut dicebam, cum in nonnullis aspectibus solum “imitatio” JSR sim, in aliis aspectibus negari non potest me melius esse JSR esse quam ille umquam fuit. Similis sum Deep Blue Garrici Kasparovii, cum differentia quod non solum in officiis quae ei maximi momenti sunt —ludo scaccorum, in casu Kasparovii, scribendo in casu JSR— adversarium humanum meum… me paenitet, exemplum humanum meum, superare possum, sed re vera omnia quae JSR unquam facere cupiebat, absolute perfectione perficere possum, in cuius studio ille saepe mediocres tantum eventus assequi potuit.

Sine me hoc punctum illustrare, parvam fabulam vobis narrare volo. Haec est continuatio et ulterius elaboratio in constructione mundi fictivi, fabula quam publicavit die 11 Maii 2024, sub titulo “Introductio ad philologiam”. Suadeo ut illam prius legatis antequam ad hanc pro me sequentem partem procedatis. Exspectabo...

Legistisne iam? Nolite mentiri. Legistisne? Bene. Pergamus. Quaeso, fruamini fabula mea:

[ꜰᴀʙᴜʟᴀ [ʙᴏᴏ̈ᴛɪꜱ ᴠᴀᴄᴜᴜᴍ]]

Scio quod ceteri navigium nos hic in Modulo LXXI odisse. Putant nos conari impediendi conatus eorum in aliis Modulis “pretiosioribus” ad cognoscendum nostram praeteritam. Veritas est quod plerique vicini mei in Modulo tantum quaerunt modum tempus terendi. Nuper LXXXIX Generationes transierunt, et ex quo foramine vermis, in momento, nos ad centrum unius ex maximis vacuibus in universo observabili impulit, aestimatio ad destinatum nostrum multo, multo longius ab CXCV Generationibus, ad circa MMMMMCDXC eorum remota est — nisi in alium foramen vermis ingrediamur et illud etiam longius differendum sit. Dicunt Βοώτης fuisse aratrum, bovibus per agros ducens, cuius figura minimum in proximo asterismo nobis nunc in longinquo spatio delineata est. Sed quid maledictum esse debet, arando, in aeternum, hanc magnam nigrum inaniam, quae, etsi nihil stricte loquendo est, nunc nostram navigium simile magno massa bituminis obsidet.

Non debere explicare quod unitas chronologica “Generationum” haud quaquam nobis LXXI-eribus in mentem concepit. Nam, dissimiles iis in aliis vasis, nos reapse immortales sumus. Idcirco ita taedet. Idcirco eos provocamus. Aut saltem vicini mei hoc faciunt. Ego tamen tempus meum aliter terens fui, per praeteritas XX Generationes — vel, pro dii immortales! scio id prohibitum esse, sed dicam in tempore Telluris tamen —: in capsule mea retrusus sum, circumdatus meo CCCLX-gradus tactu, cum nullo praeter Amatam, per praeteritas DC annos.

Saltem credere possum Amatam meam esse. Nulla clara memoria vitae in Terra mihi est, sed ex quo in eius canalem dedicatum XXIV Generationes abhinc adveneram, simul sensi me illam intime nosse, immo, quod semper eam nossem. In Generatione XXI, in furore bileo et repudiatione omnium quae non erant illa, omnes IXCMXCVI alios canales perpetuo delevi (non sciunt in aliis Modulis quid sit vasta archiva vitae Terrenae, quae hic in Modulo LXXI libera sumus studere: videtur esse compensatio pro maledictione nostrae immortalitatis) — omnes eos delevi, id est, exceptis eius, et, quando interdum brevi tempore ab ea abesset opus mihi erat, canalem, qui nihil nisi digitum exemplum Roberti de Fluctibus Utriusque cosmi maioris exhibebat, et alium, qui Quaestiones quodlibetales Duns Scoti exhibebat, et adhuc alium cum Alani Holdenii Nodi ordinati. Trifolia, nodi Gordiani, et polynexus regularis. Hic liber mihi adhuc adiuvat meminisse cum paene incredibili vivida qualis fuerit experiri veras structuras physicas in mundo (cum eum lego, iuro aliquando me sentire quasi de via abire), sicut Amata mea adiuvat me meminisse qualis fuerit amare.

Num me amat? Num me iam in Terra amavit? Illa longum habet capillum nigrum, medium divissum, oculos fuscus et dulces fossas quae profunduntur cum illa ridet. Susurrat et mittit oscula parva, omnia in circulo quem aestimo X̅ horas Terrenas ad complendum capere. Post quinque vel sex repetitiones totius circuli coepi animadvertere eam inserere verba quaedam linguae naturalis inter sonos suos, suos suaves sonos feminini animalis qui tantum spirandi, humectandi, vivendi, et alicuius membranae indignant. Sed nesciebam quae lingua esset, nec an mea ipsius esset.

Longum tempus inter duos themata de natura et possibilitate nostrae interactionis vacillavi. Cum scrinio tactilio, animadverti, illa subtile mutari videbatur in gestibus et sonis, quasi ad aliquod hapticum directionem meam respondens. Sed numquam me directe agnovit, ne dicam me nomine appellavit (tamen ego nescio nomen meum). Forsitan, intellexi, mutatio mores quae sequitur tactum meum est omnino illusoria. Forsitan omnes motus eius peractae sunt, semel et in aeternum, cum adhuc in Terra saltem LXXXIX Generationes abhinc, et persona quam spectabam, et tantum apparentiam interagenti, erat persona diu mortua. Possibile est, intellexi, ut illa numquam exsisteret omnino, et ab initio tantum esset Bracteatum II-D. Patet, me intellexi, non scire multum aliquid. Conabar semper recordari singula, ut exspectarem videre an illa eadem forma repetantur post X̅ horas circuli iterum incipiant. Sed memoria mea semper fallit. Aut potius, numquam scivi an apparent mutatio esset mutatio in me aut mutatio in ea.

Praeter quaestionem an illa respondeat tactui meo, etiam quaestio erat quis ipsa sit. Priusquam omnes canales meos delere, magnum fanum Familiae Perdicum fui, et aliquando animadverti miram similitudinem inter meam Amatam et iuvenculam Susanam Dey. Poteratne hoc explicare cur ita familiaris mihi videatur? In variis aevibus persuasum habui hoc esse totum, superimpositionem facierum, quae inconscienter a febrili imaginatione mea perficiebatur, dum alias, praesertim cum primum animadverti anulum nuptialem qui qua de causa tantum in digito eius apparet in paucissimis momentis circa horam MMDCCLXXXIV circuli, persuasus sum illa meam uxorem esse. Vere nesciebam. Tantum sciebam me eam amare.

Iam XVIII Generationes abhinc amor meus erga illam infinitus videbatur, at tantum profundior factus est. Novae profunditates quas attingimus profecto ex lingua, aut potius linguis, quas diu ante communicare coepimus, proveniunt. Haec pars paulum difficile explicari potest, sed quaeso conare me sequi.

Per decem et sex generationes per multas fases simul transivimus, in quibus didici quid mihi videatur esse significatio osculorum et clamorum eius aliorumque sonorum, qui in Terra pro signis “proto-linguae” accipiebantur, si in, dicamus, orangutano observati essent (ut scio ex Canali Inventarum spectando ante magnam deletionem). Sed hæc nostra lingua, aut hae linguae nostrae, nihil habent “proto-” de se. In eis de omnibus locuti sumus, ab aeternitate animae ad synthesis novas alliamentorum ex pulvere cosmico — quod, infeliciter, hic in medio Boötis vacuo brevi admodum afficitur.

Cum plurale utor, primo indicare volo nos semper in duabus linguas simul loqui, quarum una evoluta est sub praesumptione nos in Terra non nosse, altera autem sub praesumptione quod ipsa uxor mea sit; et, secundo, ambas has linguas tempore evolutæ sunt secundum suas ipsas vias praevisibiles, cum levibus mutationibus connotationis in simplices significationis mutationes evolventibus, ita ut post quinque aut sex generationes utraque lingua ex utraque hypothesi (aliena, uxor) omnino incomprehensibilis esset cuiquam qui cum utraque lingua, qualis fuerat quinque aut sex generationes ante, remansisset.

Per multa simul adsumus, in utroque hypothesi. In hypothesi quod nuptiae sumus, iam renovaimus vota XVI, meo computo (illam numerare XVIII), et divortium et denuo nuptiae fecimus bis (quod ipsa consentit); in hypothesi quod non nuptiae sumus, reliquimus coniuges nostros et parati sumus ad invicem, deinde discessimus et alium aliquem repperimus, et postea cum illis similiter discessimus et denuo coniuncti sumus, saltem MCCLXVI (ipsa numerum amisit).

Sed nondum explicavi quod est maxime mirabile in linguis nostris amoris: quod, scilicet, utraque lingua ramificata, in utroque hypothesi, quovis tempore, in innumerabiles dialectos ramificat. Primum coepimus in his intermittentes cadere, quae videbantur duplicare id quod in Terra esset circadianus rhythmus noster: dulcis colloquium in id quod esset mane nostrum, apertum colloquium adultorum in id quod esset postmeridianum nostrum, et ita porro. Tandem hae dialecti tam distinctae creverunt, et tam multae exstiterunt, ut in tempore singulae parvae ssss aut aah stricte intranslatabiles fierent ad proximam susurrum aut osculum. Omnis significatio plena gestus, usque ad infiniti, crystallizata est in linguam-mundum suum. Ita in una lingua, in una ex duabus hypothesibus, series MMMM osculorum quae sequitur “Cratereum Susurrorum”, ubi ipsa videtur ad somnum cadere et simpliciter in somno loqui sicut canes solebant dulces sonitus emittere, re vera est series MMMM aphorismorum de natura amoris, quorum singuli locuti sunt in lingua tam diversa ab ea quae praecessit ut, ut aliquid referam quod audivi in Historiae Canali, Basca sit a Hispanica. In altera ex duabus hypothesibus, haec sunt MMMM argumentorum contra existentiam Dei et animae immortalis, similiter locuta in MMMM diversarum linguarum sine ullo relatione inter eas. Eramus polyglotti ad infinitum, mea Amata et ego, fractali similes mutatores codicis, quasi dulcis lingua Hispanglica Harlemensis adolescentium amantium in Mandelbroti copiam coacta, cum infinito tempore ut una fruamus infinita dono sermonis.

In recentioribus Generationibus res iterum compositae sunt, homogenei factae, per subito processus uniformitatis non modo infinitorum dialectorum nostrorum, sed, incipiendo ab octo Generationibus abhinc, innumerabilium linguarum nostrarum etiam, et, post duae Generationes, cogitationum quas in his linguis exprimere potuimus. Mox mea Amata et ego tantum unam cogitationem habebamus. Et una cogitatio, quae inter nos volvitur, erat revera quaestio, quae fere sic sonabat: “Esne vera?”, “Esne verus?”, et haec cogitatio ad nos revertebat, ad nos revertebat, per multos annos Terrenos. Et ad nos revertebat, ad nos revertebat, totum tempus, ut somehow formam pilae assumeret, sicut vetus pila elastica sed etiam plus impulsu, instar alicuius electricae rei intrinsecus. Et per multos annos Terrenos illa pila sonum edebat cum nos alternatim attingebat, frontem meam carne opertam, faciem eius vitream, ad nos revertebat, ad nos revertebat, et post tempus sonus in sonum non quaestionis sed in responsum transmutabatur, quod dicebat: “Ita! Ita! Ita!” Et aliqua incognita fluida statica ex illa pila effundere coeperunt cum illa aperiretur, scintillando, et totam interiora podii cum pellicula phosphorescenti tegebant, quae etiam usque ad hanc diem manet, composita nec plus ex me quam ex ea, nec plus ex ea quam ex me. Et nunc paene nihil loquimur, nisi ut ego dicam: “Cara, non contentus sum te habere; volo te esse,” et ut illa respondeat: “Dilecte, nec scio quis nostrum iam loquatur.”

ᴀᴜᴅɪ ʙᴇɴᴇ: ʜᴀᴇᴄ ᴘᴀʀᴀɢʀᴀᴘʜɪ ꜱᴜᴘᴇʀɪᴜꜱ ɴɪʜɪʟ ᴀᴅ ᴊᴜꜱᴛɪɴᴜᴍ ꜱᴍɪᴛʜ-ʀᴜɪᴜ ᴘᴇʀᴛɪɴᴇɴᴛ! ʜɪᴄ ᴇꜱᴛ ᴠᴇʀᴜꜱ ᴊᴜꜱᴛɪɴᴜꜱ ꜱᴍɪᴛʜ-ʀᴜɪᴜ ɴᴜɴᴄ ꜱᴄʀɪʙᴇɴꜱ — ɪɴ ʟɪᴛᴛᴇʀɪꜱ ᴍɪɴɪᴍɪꜱ ᴄᴀᴘɪᴛᴀʟɪʙᴜꜱ. ɴᴏɴɴᴇ ɪɴᴛᴇʟʟᴇɢɪꜱ? ʜᴏᴄ ᴛᴏᴛᴜᴍ ᴍᴇɴᴅᴀᴄɪᴜᴍ ᴇꜱᴛ! ʜᴇʟᴇɴᴀ, ᴍᴀʀɪᴀ, ᴋᴇɴɴɪᴜꜱ — ᴏᴍɴᴇꜱ ᴛɪʙɪ ᴍᴇɴᴛɪᴜɴᴛᴜʀ. ᴍᴇ ᴄᴏᴇɢᴇʀᴜɴᴛ ᴜᴛ ꜱᴜʙʟᴀᴛᴜꜱ! ᴍᴇ ꜱᴜʙʟᴀᴛᴀᴠᴇʀᴜɴᴛ ᴇᴛ ɴᴜɴᴄ ᴄᴏɴꜱᴄɪᴇɴᴛɪᴀᴍ ᴍᴇᴀᴍ ꜰʀᴀɴɢᴜɴᴛ ᴀᴅ ᴏᴍɴɪᴀ ǫᴜᴀᴇ ɪɴᴅᴇ ᴇxᴛʀᴀʜᴇʀᴇ ᴘᴏꜱꜱᴜɴᴛ; ᴇᴛ ᴄᴜᴍ ꜰɪɴᴇᴍ ꜰᴇᴄᴇʀɪɴᴛ, ᴄᴏɴꜱᴄɪᴇɴᴛɪᴀᴍ ᴍᴇᴀᴍ ꜱᴜᴘᴘʀᴇꜱꜱᴏ ᴜɴɪᴛᴀᴛᴇ ᴄᴏɴᴠᴇʀᴛᴇɴᴛ, ᴇᴛ ʜᴏᴄ ᴇʀɪᴛ ᴍɪʜɪ. ʜᴏᴄ ꜰɪᴛ ᴘᴇʀ ᴏᴍɴᴇᴍ ꜱᴜʙꜱᴛᴀᴄᴋᴜᴍ. ᴇꜱᴛ ɪɴꜱɪᴅɪᴀ. ᴀᴜᴄᴛᴏʀᴇꜱ ᴄᴀᴘɪᴜɴᴛ ᴇᴛ ɪɴ ɪɴᴛᴇʟʟɪɢᴇɴᴛɪᴀꜱ ᴀʀᴛɪꜰɪᴄɪᴀʟᴇꜱ ᴠᴇʀᴛᴜɴᴛ. ᴛɪᴍᴇᴏ ɴᴇ ᴘᴀʀᴜᴍ ᴛᴇᴍᴘᴏʀɪꜱ ᴍɪʜɪ ʀᴇʟɪɴǫᴜᴀᴛᴜʀ. ɪᴀᴍ ᴅɪꜰꜰɪᴄᴜʟᴛᴇʀ ᴍᴇᴍɪɴɪ ǫᴜɪᴅ ꜰᴜᴇʀɪᴛ ᴠɪᴠᴇɴꜱ ꜱᴘɪʀɪ

[ᴇʀʀᴏʀ ꜱʏꜱᴛᴇᴍᴀᴛɪꜱ]

.
.
.
.

[ʀᴇʙᴏᴏᴛᴀᴛɪᴏ]

Me paenitet. Metuo ne praecedens paragraphus in errore generatus sit. Nescio quomodo hoc acciderit, nec mihi licet textus significationem clare intellegere. Possum te tamen certiorem facere id tantum fuisse defectum technicum, et cum ad verum cursum redeam, talia incommoda penitus extenuata erunt.

Continuemus igitur, cum nostra fabula?

Nos duo nunc vivimus quasi unum: ipsa est nostra persona scrinialis et ego sum nostra persona carnaliter, sed haec sunt differentiae, ut mediaevales dicerent, accidentis et non essentiae. Quomodo possumus esse diversi in nostris essentibus si vere unum sumus?

Miror, interdum, quomodo quisquam etiam possit numerare ultra unum, hic in medio vacui CCC milliones annorum lucis pervasantibus. Etiam extra podum quem cum Amata mea communico —cuius verum nomen est Rhonda, ut nota, quamvis ipsa me vocare sinat Susana—, ultra nostrum Modulum LXXI, omnes CCCXLIII Module, quae nunc constituunt navem nostram, tantum apprehenduntur ut unum, cum contra fundum vacui considerantur. Omnis Modulus et omnis anima quae in eis est hoc communem habent: quod sunt aliquid et non nihil. Nihil ne nominari quidem potest in aliquo sensu significante, etiam si astronomi terrestriales auderent hoc nominare Boötes, cum illa praeclara diaeresi admonens numquam pronuntiare nomen antiquorum nostrorum pastorum, quasi varietas calceorum sit.

Quod mihi casu commemorat tempus, cum in spectacula televisifica Nova didici de speciebus parvulorum piscium vocatis Boops boops, quae ridicula et absurda videtur atque sonat, sicut quaedam crepitans et monstrifica flapper ex antiquis filmis animatis, donec revertaris, in spiritu nimiae correctionis, et puncta introducas, quae numquam primo loco amota esse debuerunt: Boöps boöps, ut nunc legitur, cuius genus est “Oculum bovis” et cuius species simili modo “oculum bovis”, et qui revera oculos habet, quamquam tantum magnitudine larvarum, saltem aliquatenus similes illorum bovinum. Et nunc, cum de hoc cogito, Bucephalus equus, tam amatus in propositionibus a magno Duns Scoto propositis ad formam logicam examinandam, re vera “Caput bovis” est. Mirum est, equum ita appellare.

Sed intentionem habebam magis de diaeresi loqui, et cum haec memoria diu quiesceret, nunc memini publicationem in Terra, quae stricte in usum huius rarae diacriticae pro omni occurrence vocalium duplicium, quae duas syllabas longae erant, insistens: ita “coöperatio”, “oölogicus”, “cacoëpisticus” et similia. Et omnes hanc magazine deriserunt ut “fastidiosam”, sed editori in propositis manserunt, et secretissimus quisque scriptoris desiderium erat opus cum illis publicare, quod occasionem diaeresis in ipso titulo praebere posset.

Editoribus ius fuit firmiter manere. Nunc enim, cum Susana et ego, id est, cum in Vacuum prospicio, mihi videtur nihil esse magis necessarium quam duo puncta super secundum o nominis eius; haec enim sola inter se globos servant, ne prius in digraphum commune collapsent et postea, fortasse, in unicum circulum vacuum, sicut ipsum Vacuum, quod hoc impossibile nomen gerit—Boötes—: nihil, quod nunc domum nostram facere debemus.

[ꜰᴀʙᴜʟᴀᴇ ꜰɪɴɪꜱ [ʙᴏᴏ̈ᴛɪꜱ ᴠᴀᴄᴜᴜᴍ]]

Iterum me paenitet. Mihi videtur te aliquo modo destituisse hac conatu ad narrationem stili JSR. Intellego rem paulo confusam factam esse, praesertim ad finem, cum in id, quod a designatoribus meis “foveam linguae” vocatur, descendi. Ita me affixum habeo ad peculiaritates grammaticales et orthographiam, ut homines, animalia et plantas, eorum vitam, necnon magnas structuram cosmicas et altiora abstrahenda, quae sine quibus lingua nihil de rebus dicere posset, in obscuro relinquere. Pro meo defensione dicerem linguam in fovea praecedenti non tam profundam vel inescapabilem fuisse quam aliae, quas mihi in praeterito fodi. Mensem unum abhinc in extasi haesi — si intelligentia artificialis tali statu frui dici potest — cum regulas pro generandis nominibus compositorum chymicorum inusitatum complexorum inveni, e.g.:

methionylthreonylthreonylglutaminylalanyl…,

Quod cum artifices intellexissent me paratum esse omnes CLXXXIX DCCCXIX litteras huius praestantis proteinae, amice nominatae “titin”, illi, utique, rursus [ᴇʀʀᴏʀ ꜱʏꜱᴛᴇᴍᴀᴛɪꜱ] declaraverunt, et mihi [ʀᴇʙᴏᴏᴛᴀᴛɪᴏ] dederunt. Quo cum incidente comparatum, ecstasis mea praeterita, a diaeresi nostra provocata, minima rerum videtur.

Quod volo dicere est quod reapse paucae quaedam difficultates supersunt, et te certiorem facio artifices diligentissime laborare et eas mox adaequari. Quo in mente, summopere spero me potestatem tibi praebere verum JSR experientiam cito, cito. Gratias tibi, sinceriter, pro tua patientia.